Być może nie uwierzycie, ale kiedy po raz pierwszy wziąłem do rąk aparat fotograficzny miałem już 25 lat! Na szczęście przytrafił mi się wymarzony Mistrz i Nauczyciel. Był nim Eugeniusz Haneman, który zdobył sławę uwieczniając Powstanie Warszawskie, a później został jednym z najlepszych polskich artystów fotografików. Pamiętam jak kazał mi się zgłosić po aparat (swego jeszcze wtedy nie posiadałem) – w jego gabinecie zobaczyłem istny Sezam: Minolty, Nikony, Canony, Mamiye, Hasselblady… Aż mi się oczy rozpaliły! Dostałem jednak… archaicznie wyglądającą rodzimą lustrzankę dwuobiektywową Start 66. I radę na przyszłość: „Pstrykaj i kombinuj”. Zostałem zatem… kombinatorem. Fotokombinatorem!

Po raz pierwszy wyruszyłem w świat daleki będąc świeżo upieczonym absolwentem renomowanego reskiego żłobka. Wydawało mi się, że będąc już na tyle dorosły bez większych problemów zniosę trudy dalekiej podróży. W pierwszej wiosce poprosiłem o szklankę wody. I gotów byłem iść dalej. Sympatycznych panów z MO, którzy wieźli mnie później do zapłakanej mamy, zadziwił mój talent peregrynacyjny – ale poradzili mi, bym z dalekimi wojażami poczekał przynajmniej do ukończenia szkoły. Usłuchałem ich, bo zawsze szanowałem władzuchnę. Później szybko nadrobiłem te kilka odłożonych na bok latek. Warto było, bo wiedza podróżom służy!